Ales Ve Yaşam

Bugün ales vardı. Bilmeyenleriniz için :  Ales'i öğreniyorum

Ben de bu sabah, sabahın köründe sınav olacam oley oley diyerek İtü'ye gittim. Eskiden bir sınava tek başına gitmek daha kolaydı bence. Şimdi kalem bile getiremiyorsun yanında. Hazır veriyorlar. Çantanı içeri sokamıyorsun. Telefonunu da öyle. Aslında kendin dışında pek bir şey alamıyorsun yanına. Bir de girişteki polis kadın mıncıklıyor her yerini sen de kuzu kuzu kollarını açıyorsun filan. Neyse işte ben de bugün böyle elimi kolumu sallaya sallaya çıktım evden. Elimde bir tek sınava giriş belgem, Suriyeli göçmenler gibi yürüdüm yollarda. O kadar erken kalkmıştım ve o kadar uykusuzdum ki uzunca süre sadece sınav kağıdına odaklanınca, sınav bittikten sonra diğer şeylere bakarken zorlandım epeyce. Her şey filmlerdeki rüya sahneleri gibi çok parlak ve bulanık geldi. Mesela eve nasıl döndüğümü hatırlamıyorum. Baya da yürümüşüm aslında sonradan fark ettim. Böyle gözüm resmen hiçbir şey görmedi o kadar uzun paragraflı sorulara, o kadar yakından baktıktan sonra.

Neyse işte sonra eve geldim ve bir yığın şey.

Bir süredir de uzak kalmıştım bloğumdan. Fırsat bu fırsat dedim, biriktirdiklerimin fotoğraflarını çektim.

  Bu atkı olacak bittiğinde ablası.

Bitmiş, tamamlanmış yeni atkılar, yeni heyecanlar...

Can sıkıntısından Eminönü - Kürkçü Han'a giden ev hanımlarından başka bir ben olabilirim. Bunlar da kürkçüden. Rengarenk bi sürü bi sürü bebek.

Sahi siz yılbaşında ne takıyorsunuz?

Yeni kolyeler.

Bir de sevgiler.